Wat IS kwaliteit eigenlijk? Een nieuw prijskaartje.

‘Verdiep je eerst even goed in de kwaliteit, voordat je tot aankoop overgaat.’ Klinkt als een goed plan. Natuurlijk. Je zou zelfs dom zijn als je dat niet doet. Alleen, hoe kan ik zeker weten of iets goed is, als ik niet weet wat ‘goed’ is? Neem led. In het begin was ik bijvoorbeeld erg onder de indruk van de term ‘CE-keuring’ van Kema of TÜV, maar inmiddels begrijp ik dat die is vereist voor de veiligheid van lampen, en dat deze helemaal niets zegt over de prestaties of levensduur ervan. Ik zie om me heen dat velen dit niet weten. De rapporten, net als ik, verdergaande autoriteit toedichten. Een sterk staaltje marketing, zou je ook kunnen zeggen.

De bewering
En dan. Dan heb ik het juiste protocol in handen (LM79). Die wel wat zegt over de prestatie van de lamp nú, en de verwachte levensduur. Bij goede led-lampen kan deze tot ver voorbij de 50.000 branduren reiken. Klinkt goed. Maar een simpele rekensom legt iets anders bloot: als 1 jaar gemiddeld ongeveer 8766 uur in zich heeft, en ik nu iets koop wat volgens de maker ervan 5.7 jaar meegaat (50.000 / 8766 uren), dan rijst de vraag hoe hij dat kan beweren. Immers, de lamp zelf bestaat nog niet eens zolang, dus de bewering komt feitelijk neer op een ‘ongetestte’ inschatting. Best riskant. Om de hele boel te vervangen en er misschien 2 jaar later achter te komen dat 5.7 jaar wellicht wat optimistisch was ingeschat. Wat te doen? Dan maar vernieuwen en besparen door voor ‘de duurste’ te kiezen (c.q. de marktleider)?

De oplossing: betaal achteraf. Voor iets wat zich bewezen heeft.
Angst, leidend tot een duurder prijskaartje, hoeft niet te regeren. Vandaag de dag kunnen we producten nuttigen zonder enig risico. Daarvoor moeten we de betaling aan de producent, afhankelijk maken van de geleverde prestatie. Of iets van kwaliteit is en het dus waard is om voor te betalen, is achteraf heel duidelijk te bepalen. Op die manier dwing je de producent om goede producten te leveren. Anders ontvangt die namelijk geen betaling. Even dacht ik dat het een ‘too good to be true business case’ was, maar sinds we zo’n dienst bij Led Lease aanbieden, ben ik het eerder gek gaan vinden dat we het vooralsnog andersom doen.

Tot het zover is
Het zal nog wel even duren voordat we overgaan op een economie waarin we betalen voor geleverde diensten, in plaats van producten met een belofte. Totdat het zover is zou ik de verkoper in ieder geval naar de garantievoorwaarden vragen. In het geval van led: een garantie van 2 jaar (ongeveer 17.000) uur op een product waarvan wordt beweerd dat de levensduur 50.000 uur zal zijn (5.7 jaar), geeft in ieder geval aanleiding om even achter de oren te krabben..

Licht als dienst krijgt voet aan de grond

Diensten afnemen, in plaats van producten kopen.  Gebruik maken van iets, in plaats van het te bezitten. Consumeren in een circulaire economie, in plaats van de lineaire waarin we produceren, aanschaffen en weggooien.

Niets predicaat ‘geitenwollensokken', de termen illustreren een nieuwe economische beweging. Inmiddels erkennen ook de multinationals dit. In die beweging ligt de productverantwoordelijkheid in termen van o.a. levensduur en CO2-uitstoot bij de leverancier van de dienst.

Licht als dienst, light as a service (ook wel pay per lux genoemd) betekent hetzelfde licht, maar dan goedkoper en schoner.

Nog steeds doet het afnemen van licht de gezichten zo nu en dan fronzen. We zijn nou eenmaal gewend om hetgeen waarvoor we betalen, ook te bezitten. Helemaal zoiets als lampen. De recente berichten van de bestuursvoorzitter van Philips en de voorzitter van MVO Nederland, toverden dan ook een glimlach op ons gezicht.

Willem Lageweg, directeur MVO Nederland, sprak op BNR nieuwsradio over de technische levensduur van producten en de opkomst van de circulaire economie. Frans van Houten, bestuursvoorzitter van Philips, sprak bij de NOS over de toekomst van verlichting als service.

Light as a service dus. Wij zijn er in ieder geval klaar voor. Laat de toekomst maar beginnen.